En dan weer bedoel ik MIJN moeder.
Vanavond kwam ik bij mijn vader en hij zei dat ze niet goed was.
Maar dat had ik al gezien toen ik binnen kwam. Het is een soort van 'fingerspitzengevul' dat je al voelt dat er wat aan de hand was.
En ik voelde het thuis al.
Ik heb vaker last van die zaken. Dat ik al voordat ze gebeuren al weet dat er wat staat te gebeuren. Of dat er wat gebeurd is.
En in 90 % van de tijd heb ik gelijk.
Maar daar niet over.
Het bleek dus dat ze de hele dag eigenlijk al zichzelf niet was. Nou is ze dat meestal, zoals ze vroeger was bedoel ik, maar weer in een epilepsie en opstandigheid.
Omdat ze nauwelijks van de bank afkomt wordt ze steeds dikker. En dat ze minder kan lopen komt ook daardoor en omdat ze het lopen niet vaak doet.
Tevens het eten. Daar zit geen rem op.
Daar moet mijn vader op letten.
Dus ze hadden samen een afspraak gemaakt over het eten. Dat ze dit eerst ging eten en dan later haar broodje.
Mijn vader draait zich om en het broodje ging er al in, bij wijze van. In ieder geval al snel.
Daar kan ze dus niks aan doen.
Is het nou omdat ze het vergeet ?
WAT zou ik graag daar antwoord op willen krijgen. Maja.
En vanaf 18:00 vanavond zat ze in een epilepsie-schemertoestand. Ze was er wel maar ook weer niet.
Dus mijn vader vraagt wat we zullen doen. Ik zei dat de dokters ook niks zouden doen.
Waarop mijn vader reageerde dat we dat samen altijd beslissen en dat dat ook zo was.
Waarop hij vertelde wat er gebeurd was met het eten en over het wandelen.
Opeens wordt ze wat wakker en steeds maar van 'geen dokter' en zo.
Ook WILDE ze persé op visite. Naar mijn schoonzusje bloemen geven. Maar wij zeiden al, dat kan je de kleinkinderen niet aandoen als je zo bent. En ze was ook nog niet eens bij. Dus zij bellen en praten en eindelijk hoorde ze de kiestoon waardoor ze dus niet eens thuis waren. Had ze pas na lange tijd door.
Gelukkig maar want het leek ons ook niet zo'n goed idee om weg te gaan als ze zo is.
En, 'Ik ga wandelen', terwijl ze nog steeds niet helemaal bij was.
Opeens was ze bij en ja hoor, naar de WC, dáchten wij.
Mijn vader zei: 'Ze gaat wandelen'.
Ja, dat willen wij graag. Maar niet als ze zich niet goed voelt. En ze wou ook alleen. Nou wij wisten het niet meer en lieten haar maar begaan.
Ja, op een gegeven moment moet je maar. Want je ziet door de bomen het bos ook niet meer.
Eindelijk komt ze thuis en het ritje had haar wel goed gedaan. Maar verder ben ik redelijk snel weggegaan dus ik weet niet hoe het verder afgelopen is.
Nu hoorde ik dat maandag haar spv'ster langskomt en dat ik er dan ook bij ben om erover te praten wat we nou allemaal moeten gaan doen om ook mijn vader wat te ontlasten. En mij ook. Want ja, ...... ik ben ook ziek.
Ik zal het dan ook over de hersenletselnoordnederland in Drente hebben als we daar een beroep op kunnen doen.
hersenletselnoordnederland.nl
Kay
Geen opmerkingen:
Een reactie posten