Eindelijk een gesprek met mijn moeders spv'ster gehad

Eindelijk het gesprek gehad.

En dat na een JAAR wachten.
Niet normaal meer.

Ze was op het eerste gezicht een aardige vrouw, ik zou haar ook wel willen hebben. Maar stom,

ZE WIST NIET EENS WAT NAH IS.

Dat moest IKKE haar maar even uitleggen. Ik zei dat ze geen psychiatrisch patient is maar een NAH 'er.
Dat hakte er even in.
Maar ze legde uit dat bij patienten met NAH veel overeenkomsten zijn met de psychiatrie.

Ik ben het er niet helemaal mee eens maar ja, zij noemen zichzelf professional en ik heb er niet voor gestudeerd.

Mijn vader en ik hebben redelijk ons verhaal kunnen doen, niet alles, daar was geen tijd voor. Mijn moeder heeft ook haar verhaal kunnen doen.
Maar ze begon weer over een woongroep omdat veel mensen die zij kent in een woongroep wonen. Maar waarom moet zij het huis uit ?
Dat is op dit moment nog niet nodig. Ja, als ze in een rolstoel terechtkomt, en dat kan na iedere epilepsie met uitval, en-of TIA.
En dan moeten wij er toch steeds bij zijn om erop te letten wat er met haar gebeurd omdat anderen mensen de expertise niet hebben wanneer zij een aanval heeft en zij geholpen moet worden.

Zelfs artsen die ervoor geleerd hebben hebben het vaak niet door als zij een aanval heeft. Maar daar nu even niet over.

Toch zijn er veel dingen niet uitgesproken om mijn moeder te besparen. vandaar dat ik ook een stuk van mijn blog uitgeprint had.

Dat heeft ze gelijk maar gelezen omdat ik dat vroeg.

Mijn vader vond dat we zouden praten samen met mijn moeder maar omdat mijn moeder weet van mijn blog en het zelf niet wil lezen heb ik het zo maar gedaan.
Let wel, ik heb toestemming om over mijn moeder te schrijven en misschien in de toekomst een boek uit te geven. Maar ze wil hem zelf niet lezen. En ach, waarschijnlijk komt die er nooit want ik moet nog vanaf 1988 terug schrijven.

Nu blijkt dus dat er al vaker over gesproken was om zo'n gesprek over meer hulp te krijgen, dat wist ik wel. Maar wat ik NIET wist, was dat haar psychiater met hun maatschappelijk werkster gesproken had om deze taak op zich te nemen. Hierop zei mijn vader omdat ikzelf daar opgenomen was dat deze MW daarom deze taak niet wilde doen. Zonder uitleg.

Toen deze mevrouw wegwas zei mijn vader wie deze MW was. Dat was mv I.D.
De maatschappelijk werkster die IK had toen ik daar opgenomen was. Wat een rotstreek.
Ik had zoveel vertrouwen in haar maar nu is weer mijn vertrouwen geschonken in de hulpverlening.

Ik kon goed overweg met haar in mijn opname, had iedere week een gesprek met haar. Bij mijn laatste gesprek wilde ze me nog een knuffel geven maar daar wilde ik niet omdat ik niet goed tegen aanrakingen kan. En of ik nog eens wat van me wou laten horen.

WAAROM dan DEZE reactie ?

Zou ze wel een pest aan me gehad hebben ? Zou ze zich schamen dat ze mij naar een instantie hebben gestuurd waar ze niks voor me doen ?

Mijn vader zei ook dat ze nog niet klaar met hem waren en dat hij daar nog wel achteraan zou.

Je kunt toch niet zomaar een taak weigeren ? Dat is niet professioneel.
En waarop de psychiater mijn vader zei dat er geen mensen verder waren om deze taak op zich te nemen.

Huh, werken daar geen andere maatschappelijke werkers dan ? Is het in het UMCG zo'n zootje dan ?

En mijn vader (ik had het er niet over willen hebben) zei tegen mij dat ik en mijn broertje al jaren geleden zouden worden opgeroepen om een gesprek te hebben over hoe het thuis allemaal gaat.
Nu wonen wij niet meer thuis maar we hebben veel contact met elkaar en weten ook alles van elkaar.
Tenminste een hele boel.
In ieder geval over de situatie thuis.



Nu is er eigenlijk niet veel uit het gesprek gekomen vind ik achteraf. Dat we het eerst zo laten maar dat er wel hulp moet komen om mijn moeder wat te ondersteunen met wandelen en dat mijn moeder ook eens haar verhaal kwijt kan zonder dat wij er altijd bij zijn.

En dat mijn vader ook eens even weg kan. Óf ik of mijn vader moet eigenlijk altijd bij haar zijn.

Er is zoveel te vertellen maar zo moeilijk om alles te vertellen. Omdat het me ook vreselijk pijn doet.

Dat gesprek had er ook zo ingehakt dat ik daarna mega in paniek naar de huisarts ben gegaan zonder te bellen dat ik eraan kwam. Nou ja, dat doe ik meestal als ik in paniek ben.
En ik mocht gelijk met haar mee en heb een goed gesprek gehad.

Daarna geslapen. Nou ja, dat weet ik eigenlijk niet meer maar wel op bed gelegen.
Flink gerust en een extra benzo genomen.

Vandaag

Vanmiddag naar mijn ouders gegaan en dan krijg ik standaard hetzelfde verhaal. 'Moet je ook wat eten ?'
Terwijl ik standaard een aantal dagen bij hun eet en de andere dagen zelf voor mijn eten zorg. Dus ik weer geirriteerd.

Maar dat was bij beiden snel over omdat ze het nou snel begreep.

En na het eten, ja hoor. rennen naar de WC en de broek en alles vol en vies. Had ze weer een extra drankje genomen omdat ze, naar eigen zeggen, al 2 weken niet naar de wc was gegaan.
Nou, dat geloven mijn vader en ik niet omdat dit zo vaak gebeurd. Dus ik mijn moeder verschoont en mijn vader de wc en alles.

Zo verdrietig om je moeder zo te zien.

Dus ik en mijn vader afgesproken om haar laxeermiddelen op slot te doen zodat ze daar niet meer bij kan komen.
Ook al een kwam ze in een pseudo-epilepsie omdat ze te veel Lactulose gehad had. Een HALVE fles.
Dus dat moeten we ook maar zelf in de hand houden. Want ze weet toch niet wanneer ze iets geslikt heeft en wanneer ze haar ontlasting kwijt heeft gehad.

Dus mijn vader is maar een eindje gaan fietsen om bij te komen en ik moest bij mijn moeder blijven.

'Ga maar weg', zegt ze dan.
Maar dat doe ik dan niet. Maar om dat steeds aan te horen doet ook pijn.

Nou dat was het eerst maar.

Dat was wel weer genoeg.

Kay-Alisha.