Aangezien de brancard niet in ons huis kan komen moesten ze haar ondersteunend met een beetje lopen naar buiten brengen en op de brancard leggen.
Dan de ambulance in. Ik ga altijd mee en mijn vader volgt met de fiets of met de auto.
In het ziekenhuis kwamen we in een andere kamer te liggen dan normaal.
Toen heb ik ook het papier van de ambulance verpleegkundige gelezen en alle bloeddrukken opgeschreven.
tijd
19.27 bp 167/94
19.30 bp 174/98
19.38 bp 175/102
19.40 bp 180/105
Van de Professor dr. C.A.F. Tulleken, mocht de onderdruk niet boven de 90 uitkomen.
Dus daar worden we altijd wat zenuwachtig van als we zien dat de bloeddruk te hoog is.
http://www.aneurysma.nl/elana.php
Mijn vader had gezegd dat ik alles even duidelijk moest vertellen. Omdat hij wat later kwam.
De ambulanceverpleegkundigen gingen alles vertellen en ook over dat ze met haar moeder aan het spreken was. Dus veel hoefde ik niet te vertellen.
Gelukkig kwam mijn vader snel.
En toen er een andere kamer vrij was gingen we daar heen. Ja ondertussen hebben we al heel wat kamers gehad.
De verpleegkundige die we daar hadden was niet zo'n fijne.
Dat is nog aardig gezegd.
Mijn moeder moet altijd bij deze problemen in het ziekenhuis en thuis veel plassen. En dus moet ze om de zoveel tijd naar de wc.
En is het dan zoveel moeite om steeds haar op de po-stoel te zetten ? Op een gegeven moment zei ik tegen haar dat ze anders dan een luier om zou krijgen. Nou die vpk begon te steigeren van, 'Dat doen we niet hoor.'
Nou 's nachts op de afdeling deden ze haar wel een luier om. Ja want als je om de paar minuten moet plassen is het makkelijker met een luier.
Dus mijn vader en ik zeiden dat we haar zelf wel op de po-stoel zouden zetten en weg was ze.
Nou dat ging niet goed. Binnen korte tijd viel ze op de grond en ik eronder met mijn zere rug en mijn vader haar tegenhouden. Dus ik riep maar van HEEEELP. En daar kwamen 4 vpk tegelijk aan.
Dus ik denk dat ze flink op haar donder heeft gekregen om het maar aan ons over te laten.
Ze had wel haar heup of wat anders kunnen breken en wij ook.
Ondertussen was de neuroloog arts -assistente al langs geweest en bloed geprikt en lag aan alle monitoren.
Die was zeer prettig en luisterde wel naar ons verhaal.
Na het doorspitten van haar hele dossier. En dat is een lange hoor. Ze loopt bij diverse specialisten en dat moet allemaal doorgelezen worden.
Nu weet ik niet meer of ze nog een scan heeft gekregen maar ik denk van wel.
Ondertussen konden we haar nog steeds niet verstaan en ze praatte nog steeds warrig. Heel vervelend. Voor haar maar ook voor ons.
Omdat we haar door en door kennen weten we vaak wel wat ze bedoeld. Naar de wc, wat water drinken.
En veel aanvallen waardoor ze helemaal 'weg' is.
Bij de arts maar ook bij de verpleegkundige, ja die vervelende ja.
Echt iemand die blij was dat haar dienst er bijna opzat. Maar waarom doen je dan dat werk ?
Als je het vervelend vindt om met patienten om te gaan en niet naar ze te luisteren ?
Tenminste zo kwam ze wel over.
Op een gegeven moment zei ik dat mijn moeder 'weg' was. Waarop ze zei dat ik me geen dingen moest gaan inbeelden.
Hallo ?
Ze kent mijn moeder maar 45 minuten en ik leef al vanaf '88 met haar zo en dan gelooft ze me niet ?
Wat een mens zeg.
Maar m'n moeder was wel weg, natuurlijk ziek ik dat wel. Ik heb het al duizenden keren gezien.
Waarop ik haar er maar uit ging halen. Eerst met mijn vingers knippen bij haar ogen en als ze niet reageert dat is ze weg.
Dan wrijven over haar gezicht en als dat niet helpt dan maar een pijnprikkel.
Uiteindelijk na uren, ja je wordt er gek van, kwamen ze terug. Het duurt altijd zo lang.
Nu kwamen ze op een gedachte omdat ze ook bij psychiatrie loopt dat het maar psychisch was.
Duuuuuuuuuuh.
Ondertussen was de nachtdienst gekomen en wat een verandering van verpleegkundige. Echt iemand met hart voor de zaak. Wat een aardige en lieve man. Geen moeite was hem teveel.
En dat ze een afdeling voor haar gingen zoeken omdat mijn vader en ik zeiden dat ze zo niet naar huis kon. Ze kon nog niet eens staan, laat staan lopen.
Eindelijk was er een afdeling voor haar gevonden en op dat moment kon ik ook al nauwelijks nog op mijn benen staan. ik was zó ontzettend moe van alle inspanning dat ik gewoon tegen de wasbak aanlag.
Het was ook al zo'n 1 uur 's nachts en dan ben je ook wel moe.
Naar de afdeling gebracht, de neurologieafdeling was vol en toen moest ze naar een interne afdeling, en mijn vader duidelijk uitgelegd aan de verpleging waar ze op moesten letten.
Ze kon nog steeds niet praten. Ja brabbelen.
Ze wilde ons wat duidelijk maken maar schrijven lukte ook niet.
Dat is zo zielig om te zien.
Een groot volwassen mens met hoge intelligentie die zich niet verstaanbaar kan maken. Dat doet ontzettend pijn.
Toen legden ze haar op een bed waarvan de standaard niet omhoog kon. Ze hebben ons verzekerd dat ze nog een ander bed voor haar zouden zoeken. Wat uiteindelijk niet gedaan is.
We hebben uitgelegd hoe vaak en hoe laat ze altijd aanvallen krijgt en dat ze anders van bed zou vallen. Wat ze thuis ook wel eens doet.
Wij naar huis en buiten allemaal sms'jes. Daar zit je echt niet op te wachten en die heb ik maar laten zitten. Ik wou naar bed.
De volgende dag gelijk het ziekenhuis gebeld en de vpk naar mijn moeder toe.
Bleek dat ze nog niet kon praten maar mijn vader mocht wel even langskomen.
Dus ik mijn vader gebeld en hij ging langs. Toen kwam de grote visite er ook langs.
De dokter en verpleegkundige en allemaal co-assistenten. Toen zei mijn vader tegen de verpleegkundige, 'Is mijn vrouw vannacht gevallen ?'
Dat had hij ondertussen al van mijn moeder begrepen.
Ehm, er viel toch een stilte. En eindelijk kwam het eruit van de verpleegkundige. 'Ja, ze is uit bed gevallen.'
En dat wel 2 keer dus. Terwijl we daar zo duidelijk in waren. Jeetje. Had ze gekneusde ribben en daar weken last van gehad.
's middags gingen mijn vader en ik naar het ziekenhuis en bleek dat ze op neurologie al lag. Ik wist wel een tussenweg omdat ik daar jaaaaaren in het ziekenhuis heb gewerkt waardoor we niet weer het hele ziekenhuis af hoefden te lopen.
Uiteindelijk heeft ze vanaf dinsdag in het ziekenhuis gelegen en ging ze zaterdag naar huis. Terwijl ze nog nauwelijks kon lopen en al helemaal niet van de bank op kon staan.
Ja, makkelijk is de zorg tegenwoordig.
Je moet eerst kunnen traplopen en dan moet je naar huis. Zelfs nu krijgen we de zenuwen als ze de trap oploopt en afgaat. En dan zijn we maanden verder. Maar ja.
Als ze niet precies weten wat een patient mankeert doen ze gewoon er niks mee en winnen ze al helemaal geen informatie in bij andere ziekenhuizen of neurologen. Laat staan het buitenland.
Nu 4 maanden verder is ze nog steeds bezig met verder leren lopen. Dat gaat steeds slechter. We hopen nog steeds dat het beter gaat.
In ieder geval mag ze eerdaags weer gaan zwemmen. Dan ga ik mee als begeleiding. Dan mag ze een kwartiertje per keer zwemmen. Of eigenlijk even zwemmen en dan weer lopen.
Kaylah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten