zondag 1 november 2015

Mijn ouders met vakantie

Ik heb lang niet geschreven in dit blog. En hier ben ik deze zomer mee begonnen, nu zijn we alweer een paar maanden verder, maar dit wilde ik jullie toch niet onthouden. Ik zal toch proberen weer regelmatig even een update te schrijven, het is voor mij ook belangrijk hoe haar ontwikkeling en geen ontwikkeling juist verder verloopt.

Afgelopen zomer:

Het kost me een beetje teveel moeite om te schrijven. Ik heb al moeite met mezelf en de problemen om mijn moeder zijn mij eigenlijk te veel.

Mijn moeder is het afgelopen jaar verder achteruit gegaan. Qua gedrag, beweging, praten.
En verstandelijk ? Ik weet het niet zo precies.
Wij weten vaak niet wat er in dat koppie rondgaat. Wel meer dan wij kunnen denken.
'Denk ik dus'.




Ze loopt vrijwel alleen nog maar met haar rollator.

Ze beweegt niet veel meer. Ze loopt alleen nog maar naar de auto en weer terug.
En dan mopperen als mijn vader de auto iets verder weg heeft gezet. Naar de winkel gaat ze alleen nog maar soms.
Wel zwemt ze nog steeds.
Zwemmen doe ik samen met mijn moeder. Ik ben haar zwembuddy. En als ik niet kan, dan zwemt mijn vader met haar mee.

Iedere week zwemmen we met haar 'activiteiten' centrum. En omdat ze niet alleen mag zwemmen moest er iemand van ons mee. Ze moet namelijk 1 op 1 zwemmen.
Dat doe ik met alle liefde.

Ik hou van zwemmen. Ik heb jaaaaaren zwemles gegeven aan kinderen. En zelf zwem ik ook graag.
Ik zwem naast haar en let op haar. Als ze een 'epilepsie' -aanval heeft dan zorg ik voor haar.
En dat gebeurt zo ongeveer om de week.

Vlak voor ze met vakantie gingen was ze gevallen in het zwembad. Omdat ze met een rolstoel naar het water gaat, staat de rolstoel bij ons in de kleedkamer.

Nu wilde ze te snel in de rolstoel stappen waardoor ze over haar stepjes viel en zo POEF op de grond. Haar knieën deden ontzettend zeer en aangezien ze ook niet meer overeind kon komen is er een ambulance gebeld. Dus mijn vader stond bij mij voor de deur en ik dus snel omkleden. Ik was namelijk niet meegegaan omdat ik me niet goed genoeg voelde. En je moet toch wel bij de pinken zijn om bij het zwemmen bij haar te zijn en op te letten.

Dus naar het ziekenhuis en we werden snel geholpen en foto's gemaakt. Ze bleef maar zeggen dat ze met vakantie zouden en dat er niks aan de hand was. Maar ja, dat zegt ze vaker. Aangezien ze vaak niet zegt wat er aan de hand is en óf er iets aan de hand is weten wij het ook niet.
Uiteindelijk bleek dat alles 'gewoon' gekneusd was en we weer naar huis konden.

Gelukkig maar.

We stonden nog geen kwartier buiten, 5 minuten misschien en ze zei dat ze zo'n pijn aan haar enkel/voet had. Wáárom zegt ze dat niet eerder ? Dat vroeg ik haar dus. Maar ze wilde niet in het gips zei ze en daarom had ze er niks over gezegd. En bovendien had ze er niet gelijk last van gehad.
Wat een trutje niet ? Maar goed, ik dacht 'Ik zeg maar niks tegen mijn vader want dan wordt hij ook weer geïrriteerd. En ik dacht dat het wel mee zou vallen, de dokter had nl gezegd dat ze er wel meer last van zou kunnen krijgen.
Maar de volgende dag bleek dat ze zo last van haar voet had dat mijn vader mij opbelde en zei dat we maar weer naar de dokter moesten. Ik vertelde toen dat ze inderdaad al last van haar voet had gehad maar dat ik dacht dat we het maar even aan moesten zien, om niet weer de molen van het ziekenhuis in te gaan.

Had ik maar doorgepakt, dan waren we gelijk terug gegaan naar het ziekenhuis die dag daarvoor. Maar ja, op een gegeven moment weet je het ook niet meer.

Maar weer naar de huisarts dus, foto's laten maken en gelukkig was alles goed. Wij dus weer terug naar de huisarts waar ze een drukverband kreeg. Dus al met al kwam alles toch weer goed.

Ondertussen in het ziekenhuis was ze alweer behoorlijk opstandig. Waardoor ik dus geïrriteerd werd. Maar ja, dat helpt ook niks.

En dat weekend ? Ze gingen gewoon op vakantie.

Waarom ik dit log schrijf is niet om te vertellen over haar ritje naar het ziekenhuis etc. Maar om te laten zien dat wanneer er in de hersenen iets niet goed meer zit, dat wij dan niet meer kunnen vertrouwen op haar bevindingen. Het wordt dan een samenspel van mijn pa, ma en ik.

En dan proberen het sámen op te lossen.

Tja, haar hersenen werken niet meer zo als het zou moeten.




Maar SAMEN komen we ver.
SAMEN zullen we het moeten doen.

NAH heb je namelijk NIET alleen !


Groetjes, Kaylah