dinsdag 23 april 2013
maandag 15 april 2013
Mijn moeder in het ziekenhuis (deel 5)
Aangezien de brancard niet in ons huis kan komen moesten ze haar ondersteunend met een beetje lopen naar buiten brengen en op de brancard leggen.
Dan de ambulance in. Ik ga altijd mee en mijn vader volgt met de fiets of met de auto.
In het ziekenhuis kwamen we in een andere kamer te liggen dan normaal.
Toen heb ik ook het papier van de ambulance verpleegkundige gelezen en alle bloeddrukken opgeschreven.
tijd
19.27 bp 167/94
19.30 bp 174/98
19.38 bp 175/102
19.40 bp 180/105
Van de Professor dr. C.A.F. Tulleken, mocht de onderdruk niet boven de 90 uitkomen.
Dus daar worden we altijd wat zenuwachtig van als we zien dat de bloeddruk te hoog is.
http://www.aneurysma.nl/elana.php
Mijn vader had gezegd dat ik alles even duidelijk moest vertellen. Omdat hij wat later kwam.
De ambulanceverpleegkundigen gingen alles vertellen en ook over dat ze met haar moeder aan het spreken was. Dus veel hoefde ik niet te vertellen.
Gelukkig kwam mijn vader snel.
En toen er een andere kamer vrij was gingen we daar heen. Ja ondertussen hebben we al heel wat kamers gehad.
De verpleegkundige die we daar hadden was niet zo'n fijne.
Dat is nog aardig gezegd.
Dan de ambulance in. Ik ga altijd mee en mijn vader volgt met de fiets of met de auto.
In het ziekenhuis kwamen we in een andere kamer te liggen dan normaal.
Toen heb ik ook het papier van de ambulance verpleegkundige gelezen en alle bloeddrukken opgeschreven.
tijd
19.27 bp 167/94
19.30 bp 174/98
19.38 bp 175/102
19.40 bp 180/105
Van de Professor dr. C.A.F. Tulleken, mocht de onderdruk niet boven de 90 uitkomen.
Dus daar worden we altijd wat zenuwachtig van als we zien dat de bloeddruk te hoog is.
http://www.aneurysma.nl/elana.php
Mijn vader had gezegd dat ik alles even duidelijk moest vertellen. Omdat hij wat later kwam.
De ambulanceverpleegkundigen gingen alles vertellen en ook over dat ze met haar moeder aan het spreken was. Dus veel hoefde ik niet te vertellen.
Gelukkig kwam mijn vader snel.
En toen er een andere kamer vrij was gingen we daar heen. Ja ondertussen hebben we al heel wat kamers gehad.
De verpleegkundige die we daar hadden was niet zo'n fijne.
Dat is nog aardig gezegd.
maandag 1 april 2013
Mijn moeder in het ziekenhuis, (deel 4)
Mijn moeder in het ziekenhuis, (deel 4)
Ondertussen bleef mijn moeder maar schudden en we konden haar niet uit de epilepsie-aanval halen. Door middel van de befaamde pijnprikkel.
Ineens zag ik dat het misging. Ze werd wit en kreeg een rare kleur en ging tegen haar moeder praten die al jaren dood is.
'Ik wil niet naar jullie toe', zei ze, 'Ik wil bij mijn kinderen blijven', bleef ze maar zeggen. En ze zakte weg en ik schreeuwen tegen haar dat mijn opa haar terug moest sturen.
Ze heeft namelijk al eerder een bijna-dood-ervaring gehad. En toen heeft mijn opa haar teruggestuurd.
Ik had nog een foto gemaakt want ik dacht dat het afgelopen was. En als ik die foto terugzie krijg ik nog de kriebels. Zo bleek en aan het doodgaan.
Ik heb in mijn leven 2 mensen gezien die aan het sterven waren en daar leek het nu ook op.
Ik bleef filmen en je hoort me schreeuwen tegen mijn vader dat hij de ambulance moest bellen.
De camera van hots naar her. En mijn vader wist niet meer waar de telefoon was. 'Waar is hij dan ?', zei hij. Ik zei: 'Hij ligt waar hij altijd ligt'. Op de oplader.
Toen pakte hij wat. En vroeg: 'Is dit de telefoon ?'
Hij was zo in paniek.
Ik zei :'Ja, dat is de telefoon'.
En problemen met de ambulance. Die mevrouw aan de telefoon vond het maar onzin en bleef maar dingen aan mijn vader vragen. En ondertussen mijn moeder maar zeggen dat ze de ambulance wou hebben. Dat ze niet dood wilde. Ik heb haar een kus gegeven en zei dat ze niet dood ging. Maar dat de ambulance kwam.
Ondertussen mijn vader helpen met de telefoon. Maar hij kreeg die mevrouw niet zover dat ze een ambulance wilde sturen.
Uiteindelijk zei hij dat hij zijn dochter wel aan de telefoon zou geven.
Dus ik drukte haar gelijk weg.
Want ik weet dat als je 2 keer een zelfde melding geeft dat ze MOETEN komen. Dat ze verplicht zijn te komen.
Nu moest ik de strijdt aan met die mevrouw.
En ze wilde niet luisteren. Ik zei dat mijn moeder wartaal sprak en een BDE had gehad. En dat we haar niet konden verstaan.
En dat er een ambulance moest komen.
Ook ik kreeg het niet voor elkaar. Terwijl we een afspraak hebben met het ziekenhuis dat we al een ambulance mogen bellen als ze 10 minuten in een epilepsie-aanval zit op de manier waarop mijn vader en ik het idee hebben dat het niet goed zit.
En dan wachten we zelfs meestal al 20 minuten.
Toen zei ik tegen haar dat ze zelf maar met mijn moeder moest spreken. 'Oh, dus ze kan wel praten ?, zei ze.'
Ik liet haar maar zelf naar mijn moeder luisteren en liet haar lang aan de telefoon naar mijn moeders gebrabbel luisteren.
Ik was zo kwaad op haar. Maar je moet beleefd blijven he ?
Ondertussen bleef mijn moeder maar schudden en we konden haar niet uit de epilepsie-aanval halen. Door middel van de befaamde pijnprikkel.
Ineens zag ik dat het misging. Ze werd wit en kreeg een rare kleur en ging tegen haar moeder praten die al jaren dood is.
'Ik wil niet naar jullie toe', zei ze, 'Ik wil bij mijn kinderen blijven', bleef ze maar zeggen. En ze zakte weg en ik schreeuwen tegen haar dat mijn opa haar terug moest sturen.
Ze heeft namelijk al eerder een bijna-dood-ervaring gehad. En toen heeft mijn opa haar teruggestuurd.
Ik had nog een foto gemaakt want ik dacht dat het afgelopen was. En als ik die foto terugzie krijg ik nog de kriebels. Zo bleek en aan het doodgaan.
Ik heb in mijn leven 2 mensen gezien die aan het sterven waren en daar leek het nu ook op.
Ik bleef filmen en je hoort me schreeuwen tegen mijn vader dat hij de ambulance moest bellen.
De camera van hots naar her. En mijn vader wist niet meer waar de telefoon was. 'Waar is hij dan ?', zei hij. Ik zei: 'Hij ligt waar hij altijd ligt'. Op de oplader.
Toen pakte hij wat. En vroeg: 'Is dit de telefoon ?'
Hij was zo in paniek.
Ik zei :'Ja, dat is de telefoon'.
En problemen met de ambulance. Die mevrouw aan de telefoon vond het maar onzin en bleef maar dingen aan mijn vader vragen. En ondertussen mijn moeder maar zeggen dat ze de ambulance wou hebben. Dat ze niet dood wilde. Ik heb haar een kus gegeven en zei dat ze niet dood ging. Maar dat de ambulance kwam.
Ondertussen mijn vader helpen met de telefoon. Maar hij kreeg die mevrouw niet zover dat ze een ambulance wilde sturen.
Uiteindelijk zei hij dat hij zijn dochter wel aan de telefoon zou geven.
Dus ik drukte haar gelijk weg.
Want ik weet dat als je 2 keer een zelfde melding geeft dat ze MOETEN komen. Dat ze verplicht zijn te komen.
Nu moest ik de strijdt aan met die mevrouw.
En ze wilde niet luisteren. Ik zei dat mijn moeder wartaal sprak en een BDE had gehad. En dat we haar niet konden verstaan.
En dat er een ambulance moest komen.
Ook ik kreeg het niet voor elkaar. Terwijl we een afspraak hebben met het ziekenhuis dat we al een ambulance mogen bellen als ze 10 minuten in een epilepsie-aanval zit op de manier waarop mijn vader en ik het idee hebben dat het niet goed zit.
En dan wachten we zelfs meestal al 20 minuten.
Toen zei ik tegen haar dat ze zelf maar met mijn moeder moest spreken. 'Oh, dus ze kan wel praten ?, zei ze.'
Ik liet haar maar zelf naar mijn moeder luisteren en liet haar lang aan de telefoon naar mijn moeders gebrabbel luisteren.
Ik was zo kwaad op haar. Maar je moet beleefd blijven he ?
Abonneren op:
Posts (Atom)