Voor mijn moeder, Rachel Traets - Als Jij Maar Bij Me Bent

Voor mijn moeder.

Als Jij Maar Bij Me Bent, van Rachel



Tekst heb ik nog niet.

Kaylah.

Hoe is het toch met... Tineke de N, leven met een partner met NAH

Mijn moeder heeft ook een niet aangeboren hersenletsel. Genaamd NAH.
Het leven met een geliefde met NAH is zeer moeilijk.

Je kunt niet van ze op aan. En moet altijd alert zijn op wat ze zeggen. En altijd bij ze zijn.

Mijn vader zorgt 22 uur per dag voor mijn moeder. Waarvan 's middags 1 uurtje even naar de stad om even het huis uit te gaan om even op adem te komen.

Verder zorgen we altijd voor 'oppas', als mijn vader en ik ergens heengaan.

Respect voor Tineke en alle anderen die leven met een geliefde met NAH.

 

 

Kay.

Vandaag was het weer zover

Ja vandaag, weer hetzelfde.

Ik weet het ik ben ziek. En mijn moeder is bezorgd om mij.
Iedere dag is ze bang dat ik dood ben. Ik weet dat.
Maar toch.

Maandag ben ik nog bij ze geweest. Ik had oppashondjes en we hadden zondag lekker van de chinees gegeten en er was nog wat voor mij over. Dus ik dacht, dan kom ik met de hondjes wel even bij hun langs. Ik woon maar een paar straten van ze vandaan. Dat moet ook. Ik moet wel binnen een kwartier bij hun thuis zijn als er wat gebeurd.

Meestal kom ik op maandag niet omdat 's morgens ook de thuiszorg 2,5 uur bij mij komt en ik dan de rest van de dag helemaal uitgeput op bed lig.
Toch blijft ze iedere zondag vragen of ik op maandag kom eten. Waarop ik zeg dat ik dat niet weet omdat ik dan weer kapot ben en veel slaap.
Toch weer vrijwel iedere maandag belt ze me weer om te vragen of ik kom eten.

Ze kán het niet onthouden. Of, ik weet het niet.
Hoe denken haar hersenen het allemaal ?
Vergeet ze het ? Kan ze het niet onthouden. Is ze narcistisch geworden zodat je altijd maar moet doen wat zij wil.

Dat is zowiezo het geval. Alles moet volgens HAAR wil.

Als je niet toegeeft wordt ze opstandig en kan mijn vader het meestal ook niet meer aan.
Vaak wordt ik dan ook gebeld door mijn vader en moet IK de boeman weer zijn. (Niet van mijn vader maar van mezelf om proberen haar weer realistisch te krijgen).

Ik WIL geen boeman zijn tegen mijn moeder van wie ik zielsveel hou.

Maar mijn vader kan het niet altijd opbrengen om steeds nee te zeggen tegen haar.

Maar ja, hulp erbij krijgen we ook niet. We hebben alles zelf moeten uitvinden.

Zelfs als de ambulance weer moet komen wordt er door hun vaak aan ons gevraagd wat we moeten doen. Of ze naar het ziekenhuis moet of dat ze thuis kan blijven.

Tegenwoordig neem ik vaak mijn camera mee om op te nemen hoe ze doet. Want zodra de ambulance of een dokter komt, reageert ze weer anders. Waarom ? Niemand verteld ons dat.
Maar ik ben kapot, heb me weer mega tegen mijn hoofd geslagen en heb mega hoofdpijn. Allemaal van de onzekerheid van haar en mijn ziekte en allemaal wat er gebeurd.
Vandaar dit kleine stukje van vanavond.

Ik ben even naar de winkel geweest om boodschappen te doen en dan belt ze op mijn mobiel. Ja, want ik heb door alle omstandigheden de afgelopen 2 weken de telefoon eruit getrokken.
En eindelijk na een paar uur zag ik op mijn mobiel dat er vanaf hun huis werd gebeld. ik als een razendem echt waar, rennend door de kamer. En hihi, als je mijn kamer ziet weet je hoeveel troep er staat.
Dat ik niet mijn nek heb gebroken.

Maar goed, toen waren ze niet bereikbaar. Dus ik weer rennen naar mijn slaapkamer en op mijn mobiel mijn vaders mobiel gebeld. Pfff, kreeg ik mijn moeder aan de lijn.
Ik in paniek vragen wat er weer aan de hand was, niks dus.
Alleen maar vragen hoe het met mij gaat. Maar weer op zo'n manier dat ik mega giftig werd. Ja, ik weet, dat ligt ook aan mij. Maar als je zo vaak wordt gebeld en dat doet ze bij mijn broertje niet want die heeft haar duidelijk gemaakt dat hij dat NIET WIL.

En dan is het ook logisch dat je zo giftig wordt. Niet te vergeten dat ik in het verleden 2 keer per dag werd gebeld om te vragen waar ik bleef.
En steeds maar zenuwachtig zijn bij íeder telefoontje. Want als ik hun nummer zie is het vaak weer zover.

Waarover gaat dit blog

Update Maart 2023

Mijn moeder is nu 2 jaar geleden overleden, en ik mis haar ontzettend.

Ik denk erover om weer wat over haar te gaan schrijven.

In die tijd dat ik niet schreef zijn er zoveel 'dingen' gebeurd,en dat kan ik allemaal niet meer verwerken.

 

Alisha/Kay 💜

OKtober 2012

Dit wordt mijn blog over mijn leventje met mijn moeder met NAH.

Ik ben Kaylah, en mijn moeders naam zal ik maar op Anne-Marijn houden. Ze wilde niet als haar echte naam. Maar ik mocht wel over haar schrijven.
Ik mag ook uiteindelijk een boek over ons leven schrijven maar die wil ze zelf niet lezen.

Dit is nog een begin, ik zal dus nog meer schrijven.

Ook zal waarschijnlijk een volgorde van ehm, worden. Aangezien we al 25 jaar met deze ziekte leven.

Dus lees en vooral leer en heb begrip voor mensen en hun geliefden met NAH.

Kaylah, 23 oktober 2012