donderdag 28 november 2013

Wij als mantelzorgers van een NAH patient

Mijn update hoe het verder is gegaan


Ten eerste is ze weer met de ambulance naar het ziekenhuis gegaan. Weer met hartklachten en uiteindelijk met continue epilepsie-aanvallen.

Maar daarover in een volgend blog.

Mijn vader en ik zijn er kapot van, nog steeds.
Niet dat we willen dat het stopt.
Dat zou betekenen dat we zouden willen dat ze er niet meer was. En dat is absoluut niet zo.
We houden van haar.
Ook al is het ontzettend zwaar.
Voor mij is het zwaar omdat ik ook ziek ben. Niet zomaar ziek, ik heb een psychiatrische stoornis ontwikkeld, zie mijn eigen blog.

http://alishastruggletobe.blogspot.nl/

En voor mijn vader is het dus ook heel zwaar. Zorgen voor mijn moeder.
Zorgen over mij.
We zeggen ook altijd dat hij een mantel aanheeft.
Uitleg, mantelzorger.




Een hele lange mantel.

We lachen heel wat af daarover.

En als we dat tegen andere mensen zeggen, dan begrijpen ze er niks van.
Toen mijn broertje een hernia had, moest mijn vader ook hun gezin helpen. Dus toen had hij een 3 voudige mantel aan, LOL.


Mijn moeder vraagt ook heel vaak een plaatje aan voor mijn vader op zondagmiddag.
Dan zien we haar weer aan de telefoon en dan weten we, ze vraagt weer een plaatje aan.
Leuk en fijn.




De laatste x was het de dag van de mantelzorgers. Toen vroeg ze een plaatje aan voor hem, en hij zei, 'Nee, doe maar voor mijn dochter'. Ik weet niet meer wat voor liedje.
Dat vond ik toch wel tof.

Waarom ik dit blog begon weet ik niet meer.
Het was naar aanleiding van een situatie weer.
Door haar opstandigheid.

Maar omdat ik pas later verder schrijf weet ik niet meer waarom.

Gelukkig maar. Want om alles te onthouden is niet leuk.

Het is namelijk erg zwaar.
Als ze weer opstandig is.



Alles moet volgens haar wil. Zoals zij vindt dat het moet.
Als ze op zondagavond ergens heen gaat op visite, dan moet ze ook nog naar haar zuster op visite.
Want dat doet ze iedere zondag. En dan moet mijn vader of ik mee.
Ik vind het niet zo prettig om mee te gaan. Vroeger ging ik wel altijd mee. Maar omdat ze zoveel sigaretten rookt, ruikt haar hele huis ernaar en daar kan ik helemaal niet tegen.

Mijn vader ook niet.

Maar 1 visite op een avond is genoeg, en dat snapt ze niet. Dus dan is het strijden om haar tegen te houden dat dat niet kan. Om uit te leggen dat het niet kan.
Dan wil ze eerst hierheen en dan daarheen.
Maar dat is te druk voor haar.
Wij weten dat.
Wij weten wat er dan gebeurt. Epilepsie-aanvallen en moe.

Dus wij beslissen.

Maar om over een volwassen vrouw te beslissen is vreselijk.
Als of ze een kind is. Maar ze is een volwassen vrouw, maar met een zware beperking.


Kaylah

Geen opmerkingen:

Een reactie posten