Zaterdag 17 augustus
Ja, vanavond een zware epilepsie-aanval.
Ja, het was weer zover. Een zware epilepsie-aanval.
Het ging de hele dag best wel goed met mijn moeder.
's middags naar mijn broertje en zijn gezin geweest. Mijn moeder moest ook mee omdat we haar niet alleen durven laten zo lang. Natuurlijk had ik ook kunnen oppassen. Maar door mijn ziekte is mij dat te veel.
Ik ben ook mee geweest naar mijn broertje. Die avond ervoor had ik opgepast op mijn nichtjes. En mijn oudste nichtje van 5 had gevraagd of ik ook meekwam als opa kwam verven.
Ik zei van niet, maar leek me wel een leuk idee en verassing als ik toch meekwam.
Dat vonden ze inderdaad.
Dus mijn moeder daar op de bank gelegen maar niet echt geslapen. Het meeste heeft ze in de tuin gezeten. uit de zon natuurlijk. Het was heerlijk weer.
Maar het ging heel goed met mijn moeder. Het was heerlijk rustig want ik was met de kinderen aan het spelen.
Na een paar uur zijn we naar huis gegaan en ik gelijk naar bed. Ik was doodmoe. Ik had 's avonds nog een stukje willen fietsen maar ik had al wel door dat daar niets meer van terecht kwam.
Opeens ging de telefoon.
Met mijn ouders ringtoon.
Dan sta ik altijd op alert. Altijd schrikken.
En ja hoor. Mijn vader weer. Hij kon mijn moeder niet wakker krijgen en of ik langs kon komen.
Dus ik me snel aangekleed, spullen gepakt voor als we naar het ziekenhuis moesten.
Ik had geen fiets en moest dus rennen met mijn zware spullen.
Het laatste stuk maar gelopen.
Toen ik bij hun thuis kwam bleek dat mijn vader de ambulance al gebeld had.
Dat doet hij nooit zo snel. Meestal wacht hij op mij om te kijken of ik haar eruit kan halen.
Maar dat lukte me niet. Ze was wel een klein beetje mompelend aanspreekbaar in een wartaal. Maar reageerde ook niet op de pijnprikkel. Vroeger wel. Maar de vorige keer ook al niet.
Ze zei wel dat ik haar pijn deed.
En ze vroeg om de buurman, die is verpleegkundige op de psychiatrie, (toevallig op de afdeling waarnaast ik lange tijd opgenomen ben geweest en was onze nacht en weekend dienst), (beetje raar voor mij).
Dus maar voor haar gemoedsrust hem geroepen. Dat doen we normaal nooit want we redden onszelf wel.
Maar omdat ze er maar om blééf vragen hem maar laten halen.
En ze bleef maar vragen om een pijnprikkel. Ik zei dat ik dat al een paar keer had gedaan en dat ze daar niet op reageerde.
Uiteindelijk, al snel hoor, na 5 minuten, gierende sirenes en kwam de ambulance er al aan.
De grote gele auto noemt mijn moeder ze steeds.
Mijn vader snel naar buiten en ik bij mijn moeder.
Dus de verpleegkundigen snel naar binnen. Aansluiten op de monitoren.
Wij alles uitgelegd.
De buurman naar huis.
Ze vragen ook altijd of we wat in huis hebben voor als ze een aanval heeft. Nee dat hebben we niet.
We geven haar alleen een extra diazepam als ze weer slikken kan.
En in het verleden gaven ze nog wel eens stesolid. (ook wel diazepam)
http://www.epilepsievereniging.nl/ouders/omgaan-met-aanvallen/aanvallen-stoppen/
http://www.epilepsie.net/medicijnen/diazepam.html
Maar dat doen ze niet meer zeiden de verpleegkundigen van de ambulance. Ze geven nu
Dormicum.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Midazolam
Dat kwam in een spuit en spoten ze in haar neus. Binnen ongeveer 5 minuten werd ze rustiger en kwam ze een beetje bij. Ze was er wel bij, je kon met maar praten. Maar helemaal bij is ze lang niet geweest. Zolang de ambulance er was niet in ieder geval.
Zij maakten zich er ook zorgen om dat ze de laatste keren niet meer uit een insult kan komen.
Na lang overleg en praten met hun.
Mijn vader en ik lagen een beetje overhoop na een aanval en de reactie van de huisarts. Maar ik heb gelijk want ik heb het gelijk in mijn blog opgeschreven.
Dus overlegd dat wanneer ze lang niet helemaal bij zou komen we de doktersdienst moesten bellen en dat er dan wel een arts moest komen.
Ze belden waar we bij waren de doktersdienst om uit te leggen van hoe en wat. En anders mochten we gewoon weer de ambulance bellen, dat kon ook.
Ook zeiden ze dat het voor ons weer iedere keer een schok is als dit gebeurt. Maar ik zei dat we er gewoon al aan wennen. Maar mss wennen we er niet aan en verdrukken we het iedere keer.
Want waarom zijn mijn vader en ik anders altijd dagen zo kapot daarna als het weer gebeurt is ?
Dus met mijn vader overlegd dat we wel contact met de huisarts zouden opnemen.
En over een paar weken moet ze naar de neuroloog van SEIN, zie plaatje recht op het blog, druk op het plaatje en je komt op de site terecht.
Dan moet ik ook mee.
Vorige week is mijn vader naar de huisarts gegaan en heeft een recept voor een neusspray meegekregen, maar we moeten eerst overleggen met SEIN, of we dat mogen toedienen.
En anders moet de ambulance maar komen.
Maar het is mooi als we eerst zelf kunnen proberen om haar uit een grote aanval kunnen krijgen. Vooral als we ergens zijn.
De rest van de avond was ze ook nog niet zo goed. Ondertussen is ze weer hersteld.
Tot de volgende aanval.
Kaylah loves mom. ♥☺
Geen opmerkingen:
Een reactie posten