maandag 5 augustus 2013

Wat is het vermoeiend, een moeder met niet aangeboren hersenletsel

En ik bedoel hier mijn moeder.

4 augustus

Zoals gezegd, het is zeer vermoeiend.
En naarmate de tijd verstrijkt wordt het steeds erger.

Het is bijna niet meer te doen.

Vandaag was mijn verjaardag.
Ik zeg speciaal was. Want ik ben blij dat het over is. Niet dat het een vervelende dag was.
Maar de confrontatie voor de zoveelste keer met een zieke moeder doet ongelofelijk veel pijn.

Als ze altijd zo geweest was, zou het anders zijn. Dan weet je niet beter.
Maar ze was haar hele leven een sterke 'indepentent' zelfstandige vrouw. Die alles kon en van alles deed.

En nu. Is daar nog maar een klein schimmetje van over.


Zoveel verdriet.




Dus mijn dag.

Ik werd redelijk vroeg wakker, nou redelijk ? VEEL te vroeg, door mijn kat.
Die wil altijd wel eten en naar buiten en slapen.
Ik heb het daar gewoon druk mee, LOL.

Mja, voor het eerst in jaren werd ik weer met een soort van verjaardagsgevoel wakker.
Zie mijn blog Alisha, over mijn eigen ziekte.

En ik zou naar het zwembad gaan. Dus mijn spullen gepakt. Een sms'je van een vriendin gekregen en naar mijn ouders gegaan.
Daar eet ik altijd op zondag.

Dus mijn vader mij gefeliciteerd. En ja hoor, er was weer wat aan de hand.
Hij zei dat hij het ook niet wist.
En dan bedoelen we mijn moeder.

Nóóit verteld ze wat er aan de hand is, hoe ze zich voelt. Dus alles moeten we raden.

Misschien weet ze het zelf ook niet. Maar om altijd maar te gissen is ook moeilijk voor mijn vader en ik, eh mij.

Dus hij zei dat ik maar naar haar toe moest gaan en ligt daar een zieke vrouw op de bank. Ligt ze altijd dus dat is niet nieuw.
Maar wat is er dan ?

Een moeilijk 'Van harte gefeliciteerd' , kwam eruit.

Dan ben ik al flauw.
Dan heb ik pijn. En niet een beetje ook.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben niet flauw op mijn moeder ? Ik ben flauw op haar ziekte.
En dat we gewoon nóóit weten wat er met haar aan de hand is.

Normaal maakt ze dan m.b.v. mijn vader eten en mijn vader zei dat hij dat zelf wel zou doen.
Dan komt ze opstaan met een gezicht van, 'weet ik veel', en strompelend naar de keuken en mompelen, 'Ik moet eten maken'.

En ik dan zeggen dat ze dan geen eten moet gaan maken.
Want ze had gezegd dat ze alleen maar hoofdpijn had. Maar waarom ? Waar komt dat weg ?
Hebben ze ruzie gehad, zoals zo vaak.
Of is ze teleurgesteld dat ze 's avonds niet naar haar zuster kon ?
Alleen maar omdat ik jarig was ?

Ik zei dat ze ook naar haar zuster mocht gaan hoor.

Maar dat wou ze ook weer niet.
Ze kan namelijk niet overzien dat ze niet beide op dezelfde tijd kan gaan doen.

En ze vond het moeilijk om tegen haar zus te zeggen dat ze niet kwam vanavond.
Mijn vader bleef haar er maar aan herinneren.
Gelukkig zei ze tegen mij dat ze maar niet tegen haar zus had gezegd dat die ook wel mee kon vanavond.
Want we vieren mijn verjaardag (door mijn ziekte en stress) altijd bij mijn broertje en zijn gezin met mijn ouders en verder niemand.

Dus gegeten en gezegd dat ik de taxi had besteld en dan begint het gedonder.
'Wanneer komt de taxi'
'Je vader kan je wel brengen'
'Waarom laat je je fiets hier staan ?'
'Wanneer kom je hier weer ?'

'Ik wil eerst nog naar bed, vandaar dat ik me eerst met de taxi naar huis laat brengen zodat ik nog even bij kan komen, omdat ik het anders niet aankan', zeg ik tegen mijn moeder.

En de vragen weer, en weer, en weer.

En steeds maar proberen uit te leggen en op een gegeven moment zei ik maar dat ik thuisbleef en niet meer wegging, want ik kon er niet meer tegen.

Op een gegeven moment ben je niet meer zo geduldig.

Maar goed, naar het zwembad gegaan.
Wel met stress in mijn kont want mijn moeder lag als een hoop ellende op de bank.
Diep in slaap, en dat vind ik doodeng.

Doeg gezegd, ze zei nog wat terug gelukkig.

Dus gezwommen en naar huis, geslapen.

En ja hoor, de telefoon.

Je raad het al, mijn moeder.
'Kan je wel hier om even voor 7 hier zijn ?'
Ik: 'Ja, dat weet ik wel'
'Ja, dat zei je vader ook al, en niet zeggen dat ik gebeld heb'.

Weg rust.

Ik heb namelijk ook mijn rust nodig.

Dus op tijd bij mijn ouders. Ze zaten al te wachten.
En in de auto, wil ik wat zeggen en praat ze er doorheen, ik probeer het nog een keer en weer hetzelfde.
Dus ik zei, 'Nou vertel dan wat je wil zeggen'.
Dát wou ze niet meer.

'Zeg jij maar wat je wou zeggen', maar daar had ik helemaal geen zin meer in. Dus janken dat ze deed, als een kind, dreinen.

Dus weer moeilijk. Nou de rest vertel ik niet meer. Maar we hebben weer moeite moeten te doen om de rust weer terug te krijgen.

En 's avonds begon ze daar weer over.

En bleek dat ze dát óók nog eens verkeerd begrepen had, maja.

Later vroeg ze aan mij (ja, ik ben de boosdoener die haar sigaretten regelt), of ze 's avonds nog een extra sigaret mocht. Ik heb maar toegestemd, omdat ze al stress genoeg gehad had en wij ook.

Ik denk wel dat dit een aflopende zaak is dat ze nog thuis kan wonen. Maar wie moet er dan voor haar zorgen ? Ze kan niet begeleid, ze heeft constant iemand nodig die op haar let.

Ik weet het niet meer.

Het wordt tijd om hulp in te roepen.

Je houdt van iemand, maar je kunt ze toch niet laten gaan ????

Kay loves mum. (heart)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten