Ja, dat was een lange aanval.
Dat was ongeveer 6-8 weken geleden ongeveer. Op een vrijdagavond zei mijn vader vanavond. Want vanavond was het weer zover. Maar daarover in een nieuw blog.
Ik kan er ook niet meer zoveel over zeggen. Want ik weet het niet meer zo goed.
Ik denk dat ik het uitgeblokt heb. Zoals zo vaak.
Ik weet wel dat iedere lange aanval een mega aanslag op mij en mijn vader heeft. En op mijn moeder natuurlijk.
Alleen, zij herinnert het zich dan vaak niet meer. En wij, zijn kapot !
En dat gedoe met de huisarts bellen. Een huisarts die gelooft dat het zich vanzelf allemaal wel weer oplost.
Hoe vaak dat wel juist niet zo is.
We zijn gewoon altijd blij als het gebeurt als de doktersdienst dienst heeft.
DAAR hebben wij zeer goede ervaringen mee.
Die luisteren altijd en zeer goed en geloven ons.
Bij de huisarts is het al zo vaak misgegaan. Maar hier vervuil ik mijn blog dus daar praat ik niet over. Bah.
Epilepsie is vervelend voor de patient. Maar vergeet de omstanders niet.
Mijn pa belt mij dan, ik woon dichtbij. Want ik ben dan de enige die haar uit een aanval kan krijgen d.m.v. een pijnprikkel.
Maar daar reageert ze tegenwoordig ook bijna niet meer op. Zeer vervelend om je moeder pijn te doen.
Maar ze vraagt er ook vaak om. Maar als het niet helpt blijf ik het niet doen.
Dan krijgt ze last van haar spieren in haar schouder.
Mijn vader kan het psychisch ook allemaal niet aan. Daarom belt hij mij ook.
Dat was ook een reden waarom ik mijn geplande opname vorig jaar afgezegd heb, omdat ik anders niet binnen een kwartier thuis zou kunnen zijn.
Ik heb mijn opname ook afgezegd door de oppas voor mijn dieren. Maar achteraf had ik die opname in moeten gaan. Maar dat neem ik over op mijn eigen blog.
En als ik dan bij hun ben dan blijft hij maar zitten op zijn stoel. Ik regel de doktersdienst, de ambulance, mijn moeder. Zelfs als mijn moeder in haar aanval om mijn vader vraagt en roept komt hij niet eens. Hij is oorlogsslachtoffer, dat zal er wel mee te maken hebben. Ik weet het niet.
Als het eindelijk rustig is, ze heeft medicijnen gekregen, ze is weer uit haar aanval, ze is weer rustig. Dan gaat mijn vader achter de pc zitten en blijf ik nog een tijdje bij mijn moeder.
En daarna naar huis en.................... slaap ik 2 dagen heel veel en heb 2 week nodig om bij te komen.
Want na iedere aanval. Kan ze uitval krijgen. En kan ze weer niet lopen en nauwelijks praten, scheve mond, geen kracht.
En nauwelijks achter de rollator.
Maar ik geloof dat dat de vorige keer niet het geval was.
Nou dagboek,
tot de volgende keer.
Kay.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten