Naar het ziekenhuis met hartklachten

Ja, het was weer eens tijd. We hadden al een tijdje, paar weken of een maand niet een ambulance aan de deur gehad.

Het was 21 september.

Ik was bij mijn ouders. We waren tv aan het kijken naar onze favoriete soap, Neighbours.
Totdat het afgelopen was, en ik naar mijn moeder keek.
Toen bleek dus dat ze er niet goed bij lag.
Het bleek dat ze al een kwartier pijn op de borst had.
In plaats van het even te vertellen, doet ze dat niet.
Ze verteld nooit als ze zich niet lekker voelt. Of dat door haar hersenletsel komt weten we niet.
Dat is maar gissen met een persoon met hersenletsel.

Maar ik had gelijk wel door dat het echt niet goed was. En heb gelijk de doktersdienst gebeld. Nog niet eens naar mijn vader geroepen. Daar was geen tijd voor.
De doktersdienst hebben gelijk met mijn moeder gepraat. Daarna kreeg ik ze weer aan de telefoon.
Waarop er gezegd werd dat de ambulance er al aan kwam.

Toen mijn vader geroepen.

Of ik had hem tussendoor geroepen dat weet ik niet meer. Dit was hectischer dan 'normaal'.
Helemaal niet normaal natuurlijk, maar ja, de ambu moet zo vaak komen.

He he, eindelijk kwam de ambulance, we hoorden al eerder een langskomen maar die was niet voor ons. We wonen dichtbij het ziekenhuis dus we horen iedere dag ambulance's gieren.

Steeds naar buiten gerend om te kijken of hij er al aan kwam.
Eindelijk kwam hij eraan. Met gierende sirenes totdat ze in onze straat waren.
Normaal zetten ze de sirenes uit als ze al in de wijk zijn maar deze keer niet.

Hartfilmpje gemaakt en de gebruikelijke dingen zoals bloeddruk enzo.
Het ECG was niet goed en moest ze dus mee. Om te vergelijken met de vorige keer.

Van tevoren hadden we al een tas klaargemaakt met spullen voor als ze mee moest en moest blijven.
En iedere keer weet mijn vader dan niet meer wat we mee moeten nemen. Hij is dan helemaal in de war.

Zelfs een keer wist hij niet meer waar de telefoon stond. Terwijl hij gewoon op dezelfde plek ligt.

http://kaylah-leven-met-een-moeder-met-nah.blogspot.nl/2013/04/mijn-moeder-in-het-ziekenhuis-deel-4.html

Eigenlijk moesten we maar standaard een tas klaar hebben omdat dat zo vaak gebeurt.

Maar goed. Ik dus mee met de ambulance. Ik ga altijd mee. En mijn vader gaat er achteraan. Meestal met de fiets om zijn hoofd leeg te maken denk ik. Een beetje tot rust komen.
Want als we weer naar huis moeten moet hij altijd eerst weer de auto ophalen.

Dus ik zei dat hij beter met de auto kon gaan.

Ik heb daar met mijn schoonzusje over gehad en zij zei tegen mij dat mijn vader dat dus wss nodig heeft om even op de fiets te gaan. Aangezien het toch niet sneller is met de auto.
Ik denk zelfs korter met de fiets.

Ze hadden geen plek op de normale kamers dus kwam ze op een kinderkamer te liggen. Dat was niet de eerste keer.
Deze zien er leuker uit.

Zie foto's hieronder.

 

 

 

 

 

 

 

 

Maar goed, de overdracht gedaan en mijn moeder gezegd dat ze ook rookte en dat dat stom was en de verpleegkundige zei 'Foei !'.
He, he, eindelijk eens een professional die duidelijk durft te zeggen waar het op staat. Iedereen loopt er maar voor weg.
Bij een patient zoals mijn moeder moet de duidelijk zijn. En echt zeggen dat ze moet stoppen met roken.

De enige die dat wel heeft gedaan is Professor dr Kees Tulleken.

Cornelis Antonius Franciscus (Kees) Tulleken (Amsterdam, 4 november 1940)^[1] is een Nederlands emeritus-hoogleraar neurochirurgie met een nul-aanstelling verbonden aan het Universitair Medisch Centrum Utrecht.^[2] Hij is een van de ontwikkelaars van de Elana-techniek.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Kees_Tulleken

Mijn moeder is in 2004 door hem geopereerd en heeft haar leven gered.
Een super innemende man en een topper in zijn vak.

Maar sinds de operatie is mijn moeder veranderd. Wss heeft de operatie zo'n psychische impact op haar gepakt dat ze helemaal veranderd is. Vandaar nu dus de NAH. Niet aangeboren hersenletsel.

Mijn vader was er al snel. Monitor aan en bp (bloeddrukmeter om de arm), maar werd niet gemeten want hij was toch al te hoog.
Uiteindelijk bleek het ECG nog hetzelfde te zijn als de vorige keer. En kan er dus niks aan gedaan worden. Haar ECG is gewoon niet goed.
Haar hart is ook niet goed meer. Dat wisten we ook wel. Maar je vergeet ook wel eens wat.

Bloed geprikt. en naar het lab gestuurd. Mijn moeder weer, daar heeft mijn dochter ook gewerkt en zij kan mijn bloed ook wel even prikken.

Lief he ?
Trotse moeder.

Ik zal een plaatje van mij zoeken, dan kan die erbij, dat is leuker.

We moesten na het bloedprikken nog eens wachten tot 22.00 uur, dan werd ze weer geprikt om de uitslagen te vergelijken. De Troponine dus. Ja, ik heb zo lang op het lab gewerkt. Ik weet er wel wat van.

Dus wachten en wachten. Ik had zo'n pijn in mijn rug dat ik zelfs op de grond ben gaan liggen van de pijn. Als er niemand bij was dan.

En mijn moeder maar zeuren en zeuren. 'Ga maar naar huis'. Tegen mij, tegen mijn vader steeds maar weer.
Tja dat is haar NAH.

Voor mij uit liefde door mijn rugpijn. Maar ik laat haar daar echt niet alleen.

Toen ik opgenomen was in een psychiatrisch ziekenhuis een half uur rijden met de trein en dan nog met de bus en lopen kwam ik ook iedere dag langs. Zo gaat dat in onze familie.

Je bent er voor elkaar.

En continue naar de wc. Steeds op de po-stoel. Uiteindelijk bleef ze epilepsie-aanvallen krijgen en wilde een andere vpk haar niet erop zetten. Ze vertrouwde het niet. He, he, eindelijk een vpk, nou ja. We hebben maar 1 x een vpk gehad die ons niet geloofde en een hele toestand waardoor mij moeder, vader en ik op de grond belanden. Ze zal wel flink op haar kop hebben gehad.

Maar wij zeiden dat het wel ging dat dat ik wel voor haar zou blijven zitten. Want in deze gevallen, is het van po-stoel af en weer erop. En dat kan al na 5 minuten. Maar ze hebben haar wel 2 x een uur laten wachten, dat vind ik niet normaal.

Meestal heeft ze last met naar de wc gaan. Maar waarschijnlijk, denk ik, is haar lichaam op zo'n hectisch moment in zo'n 'rust' -toestand dat ze continu moet plassen en haar ontlasting kwijt moet.

Tegen 22.00 uur geprikt. En tegen 24 uur naar huis.

Kapot waren mijn vader en ik.

Ik heb dagen geslapen.

Ik kan het niet meer zo goed aan.
Zelf nu nog, bijna 2 maanden later heb ik zo'n klap gehad dat ik er nu nog kapot van ben.
Ja, ik ben zelf psychiatrisch patient geworden door een trauma en kan niet meer zo goed tegen prikkels.

In spoed situaties kan ik heel goed reageren, ik heb ook op het spoed-lab gewerkt. Daar leer je dat wel.
Ehem, ik zal maar niet meer vertellen want er waren collega's die er nooit aan konden wennen.

 

Kay