Het verhaal zal ik niet in 1 keer opschrijven. Daar heb ik de moed niet voor.
Het was op 11-12-12
We gingen 's morgens zwemmen. Sinds kort gingen we weer zwemmen. Aangezien mijn moeder epilepsie heeft moet ze 1 op 1 begeleiding hebben. En tevens een epilepsie helm.
Ik zal eerdaags een plaatje plaatsen hoe dat eruit ziet.
Ze wilde het eerst niet, maar ze moest wel. Als ze een aanval krijgt in het water komt ze met haar hoofd in het water terecht en kan niet meer ademen. Ik heb dat 1 keer meegemaakt dat ik meezwom een paar jaar geleden en opeens haar zag drijven. Toen moest ik haar snel omhoog trekken.
Nu is ze gewend aan dat ding alleen ze blaast hem wat minder hard op omdat hij nogal strak zit. En met iets minder lucht drijft ze ook nog wel.
We zwemmen met de 'Noorderbrug'.
Dat is dagbesteding voor mensen met niet aangeboren hersenletsel.
De eerste keer dat ze daar kwam zei ze 'daar ga ik nooit heen', ze vondt het er vreselijk.
Maar nu vindt ze het geweldig.
Ze is er echt op haar plekje.
Maar door haar ernstige aanvallen en beroerte en vele TIA's mocht ze heel lang niet meer zwemmen. En waren pas 4 keer ongeveer weer begonnen.
Maar goed, die dag begon het weer.
Terwijl we aan het zwemmen waren zag ik het al aankomen dat ze een epilepsie-aanval zou krijgen. Een baan voordat ze hem zou krijgen.
Wij, onze familie, ons gezin, ziet het meestal aan haar wanneer ze een aanval krijgt. Maar niet altijd. En vaak zijn er aanvallen die we niet eens herkennen. En dat ze dan zomaar in een coma ligt of weer uitval heeft en dus een soort of echte TIA heeft gekregen.
Op de terugweg hoorde ik 'Kaylah', (en dat doet ze nooit als ze een aanval krijgt). De enige die ze roept is mijn vader sinds hij voor haar zorgt. Vroeger toen hij nog niet met pensioen was zorgde ik meestal voor haar.
Hij kon niet over haar epilepsie-aanvallen en bleef ik wel eens van school omdat mijn moeder aanvallen had en erge hoofdpijn. Dan durfde ik haar niet alleen te laten.
Vanaf mijn 19 e t/m ca 2004/2005.
Mijn leeftijd ? Raad maar. LOL.
Inderdaad had ze een behoorlijke aanval. Een grotere dan normaal in het zwembad. Alhoewel ze ook al eens met de grote gele auto, ambulance, (zo noemt ze die), eens is opgehaald uit het ziekenhuis.
Heey, ik trouwens ook. Toen ik een galsteen-aanval in het zwembad had. In 2002.
Dat was het jaar dat ik al een jaar galstenen had en een zeer leuke huisarts die dat onderkende en maar zeggen van het zit tussen je oren, en mijn galblaas verwijderd was en teven een nieuwe voorste kruisband operatie heb gehad. Ik was net een week thuis toen ik de week daarop geopereerd kon worden aan de VKB-reconstructie, maar daar had ik geen zin in. 2 operaties binnen 1 maand ? Nee, dat heb ik afgezegd.
Dat heb ik laten wachten een paar maanden.
Maar goed nu verder over mijn moeder.
M en X kwamen eraan.
M vroeg of we haar op de rug moesten leggen. Maar ik zei dat dat niet hoefde. Ik had haar al stevig vast en we konden wachten tot ze weer bijkwam.
Morgen verder.
Kay ♥
Geen opmerkingen:
Een reactie posten