Ja vandaag, weer hetzelfde.
Ik weet het ik ben ziek. En mijn moeder is bezorgd om mij.
Iedere dag is ze bang dat ik dood ben. Ik weet dat.
Maar toch.
Maandag ben ik nog bij ze geweest. Ik had oppashondjes en we hadden zondag lekker van de chinees gegeten en er was nog wat voor mij over. Dus ik dacht, dan kom ik met de hondjes wel even bij hun langs. Ik woon maar een paar straten van ze vandaan. Dat moet ook. Ik moet wel binnen een kwartier bij hun thuis zijn als er wat gebeurd.
Meestal kom ik op maandag niet omdat 's morgens ook de thuiszorg 2,5 uur bij mij komt en ik dan de rest van de dag helemaal uitgeput op bed lig.
Toch blijft ze iedere zondag vragen of ik op maandag kom eten. Waarop ik zeg dat ik dat niet weet omdat ik dan weer kapot ben en veel slaap.
Toch weer vrijwel iedere maandag belt ze me weer om te vragen of ik kom eten.
Ze kán het niet onthouden. Of, ik weet het niet.
Hoe denken haar hersenen het allemaal ?
Vergeet ze het ? Kan ze het niet onthouden. Is ze narcistisch geworden zodat je altijd maar moet doen wat zij wil.
Dat is zowiezo het geval. Alles moet volgens HAAR wil.
Als je niet toegeeft wordt ze opstandig en kan mijn vader het meestal ook niet meer aan.
Vaak wordt ik dan ook gebeld door mijn vader en moet IK de boeman weer zijn. (Niet van mijn vader maar van mezelf om proberen haar weer realistisch te krijgen).
Ik WIL geen boeman zijn tegen mijn moeder van wie ik zielsveel hou.
Maar mijn vader kan het niet altijd opbrengen om steeds nee te zeggen tegen haar.
Maar ja, hulp erbij krijgen we ook niet. We hebben alles zelf moeten uitvinden.
Zelfs als de ambulance weer moet komen wordt er door hun vaak aan ons gevraagd wat we moeten doen. Of ze naar het ziekenhuis moet of dat ze thuis kan blijven.
Tegenwoordig neem ik vaak mijn camera mee om op te nemen hoe ze doet. Want zodra de ambulance of een dokter komt, reageert ze weer anders. Waarom ? Niemand verteld ons dat.
Maar ik ben kapot, heb me weer mega tegen mijn hoofd geslagen en heb mega hoofdpijn. Allemaal van de onzekerheid van haar en mijn ziekte en allemaal wat er gebeurd.
Vandaar dit kleine stukje van vanavond.
Ik ben even naar de winkel geweest om boodschappen te doen en dan belt ze op mijn mobiel. Ja, want ik heb door alle omstandigheden de afgelopen 2 weken de telefoon eruit getrokken.
En eindelijk na een paar uur zag ik op mijn mobiel dat er vanaf hun huis werd gebeld. ik als een razendem echt waar, rennend door de kamer. En hihi, als je mijn kamer ziet weet je hoeveel troep er staat.
Dat ik niet mijn nek heb gebroken.
Maar goed, toen waren ze niet bereikbaar. Dus ik weer rennen naar mijn slaapkamer en op mijn mobiel mijn vaders mobiel gebeld. Pfff, kreeg ik mijn moeder aan de lijn.
Ik in paniek vragen wat er weer aan de hand was, niks dus.
Alleen maar vragen hoe het met mij gaat. Maar weer op zo'n manier dat ik mega giftig werd. Ja, ik weet, dat ligt ook aan mij. Maar als je zo vaak wordt gebeld en dat doet ze bij mijn broertje niet want die heeft haar duidelijk gemaakt dat hij dat NIET WIL.
En dan is het ook logisch dat je zo giftig wordt. Niet te vergeten dat ik in het verleden 2 keer per dag werd gebeld om te vragen waar ik bleef.
En steeds maar zenuwachtig zijn bij íeder telefoontje. Want als ik hun nummer zie is het vaak weer zover.
Ziekenhuis.
Want waarom belde ze ? Omdat ze al vanaf maandag nog niets van mij had gehoord. Ja, een volwassen meissie. Moet ik hun nu iedere dag bellen ?
En ik heb altijd die dagen geen contact met hun.
Zo moeilijk allemaal.
Dus een rotgesprek. Wij allebei ons schuldig voelen en allebei sorry zeggen.
Maar ik kán dat niet allemaal aan.
Ik kan niet eens afwassen alleen door mijn ziekte.
Maar als er iets met mijn moeder of vader is. Een crisis. Dan ben ik op mijn best. Dan neem ik de regie over en dan red ik het wel.
Met als gevolg dat ik dagen uitgesloopt op bed lig.
Het maakt niet uit dat er beroep op mij wordt gedaan.
Maar die onzekerheid iedere keer.
Een leven met een geliefde met NAH is zeer moeilijk.
Vooral voor mijn vader en mij, want wij zitten er bovenop.
Kaylah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten