Mijn vader heeft al jaren een veel te hoge bloeddruk.
Het wordt hem veel te veel om voor mijn moeder te zorgen.
2 weken geleden werd ik door mijn moeder gebeld dat mijn vader niet goed was. Aangezien ik er dicht bij woon ben ik gelijk erheen gegaan.
Gelijk naar boven want hij lag op bed.
Hij zei dat hij voelde dat zijn bloeddruk veel te hoog was en dat hij trilde in zijn hele lichaam.
Hij herkend dat want dat heeft hij vaker gehad en hij krijgt al medicijnen tegen zijn hoge bloeddruk.
Hij gaat vaak naar de huisarts voor zijn bloeddruk maar die doet er verder niets mee.
Terwijl we als we bij andere huisartsen zijn, bij de huisartsenpost of een andere huisarts bij onze praktijk, die altijd zeggen dat er wat aan gedaan moet worden aan die hoge bloeddruk. Want dat het anders gevolgen kan hebben.
Maar als hij dan weer naar zijn eigen huisarts gaat die zegt dan weer dat er niks gedaan hoeft te worden.
Het is ook niet voor niks dat ik bij hem ben weggegaan. Hij beloofd van alles maar doet niks.
Ik was mega ongerust want hij zag er niet goed uit. Bleek, kleine oogjes.
Maar later zei hij dat dat kwam omdat hij zijn bril niet op had. Haha.
Ja, een grapje moet kunnen he ?
Maar goed. Ik heb gelijk de doktersdienst gebeld en alles uitgelegd. En ook wilden ze mijn vader ook even spreken.
Samen hebben we besloten dat de dokter langs zou komen om ons gerust te stellen en de bloeddruk even te meten.
Dus na een uur of wat kwam de dokter eindelijk. En inderdaad was de bp (bloeddruk) veel te hoog.
En inderdaad ook deze dokter zei dat er wat aan gedaan moest worden. Maar dat het een opnamemoment was en dat de eigen huisarts meer gegevens had.
Dus dat mijn vader toch de volgende dag naar de eigen huisarts moest gaan.
En dat er wat moest gebeuren aan deze situatie.
Waarop ik op facebook naar de Hersenstichting Nederland met de volgende vraag
Ook bleef mijn vader maar over mijn moeder praten. En dan gaat het hele verhaaltje weer door.
'Het begon in 1988....'
Dat was de dag dat mijn moeder haar hersenbloeding kreeg. En in de jaren tot nu toe, clip operatie, epilepsie, een bypassoperatie in haar hoofd, een hartinfarct, pseudo-epilepsie, chronisch pijn. En ik weet niet of ik nog wat vergeten heb.
Oh ja, de epilepsie-coma's.
En dat zijn dan alleen de lichamelijke dingen. Geestelijk is ze veranderd haar hele karakter.
Na de hersenbloeding is ze veranderd, en na de bypassoperatie helemaal.
Ik zeg altijd, 'Vanaf toen is ze 'gek' geworden.'
Nou ja, ze is niet gek geworden maar onhandelbaar, prikkelbaar, alles moet naar haar eigen hand.
Maar soms is ze weer helemaal normaal. Vooral als het over haar kinderen gaat.
Dus voor mijn vader is het daar heel moeilijk om mee te leven.
Ze heeft rond de klok hulp nodig.
Ze gaat ook naar psychiatrie, waarom weet ik niet.
Maar goed, deze huisarts zei ook dat er wat gebeuren moest worden.
Anders moet ze gewoon het huis uit. Maar dan hebben we geen controle meer over haar en anderen weten niet hoe ze met haar epilepsie moeten omgaan.
Ze is eens opgenomen in een verpleeghuis (Innersdijk in Groningen) om mijn vader wat rust te gunnen en dat is bijna haar dood geworden. Terwijl wij aldoor al zeiden dat ze naar het ziekenhuis moest. En dat bleek achteraf inderdaad ook zo.
Maar goed, we hadden mijn moeder naar bed gestuurd omdat ze anders zou interveren in de conversatie.
(Ik weet niet of dat het goede woord is)
Maar trap, trap, daar kwam ze aan.
En ja, hoor, weer in een epilepsie-toestand. Maar ik zei al tegen mijn vader dat ze dat ook al was toen hij haar naar boven stuurde, Dus hij pissig dat hij dat niet goed begrepen had want dan had hij haar niet zo naar boven laten gaan. Ja, daaaag.
De dokter begreep ons niet en vond ons zo te merken maar een stelletje aanstellers. Maar wij hebben dit meer meegemaakt en dat kan nl uitleiden tot een psuedo-epilepsie en dan weer naar het ziekenhuis.
Maar ja.
De dokter ging weer weg.
Ik nog even met mijn vader gepraat en naar huis gegaan. Helemaal kapot.
De huisarts zei dat psychiatrie maar moest overleggen met mij en mijn vader wat te doen.
Waarom hebben wij nou een huisarts die zelf geen initiatief neemt maar het altijd aan ons overlaat.
Mijn vader loopt op zijn eind en ik ben ziek. Zie blog.
En overleg met psychiatrie is pas in juni of juli. Dus zal ik weer degene moeten zijn die met de hersenletselteam contact op moet nemen.
Terwijl ik ook niet veel aankan. En mijn broertje al helemaal niet. Hij kan wel veel aan maar niks over mijn moeder. Dat is een te zwaar probleem voor hem. Hij was ook maar 13 toen het allemaal begon. En dus nooit een onbezorgde jeugd meer heeft gehad.
Want waarom sturen ze mensen met NAH naar de psychiatrie ????
Daar begrijp ik niks van.
Een vermoeide Kaylah.
Lfs, Kaylah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten